Κριτικές για το μικρού μήκους μελόδραμα, Μίλα

Η Μίλα, στην αιχμή του ευάλωτου και του σκληρού, πάει με το σκέιτ της (είναι longboard!) στο νοσοκομείο. Εχει να δει τον πατέρα της πέντε χρόνια, ίσως τώρα που νοσηλεύεται να είναι η σωστή στιγμή. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος θυμίζει με κάθε καλή ταινία όπου παίζει ότι είναι σπουδαίος ηθοποιός. Η Ευθαλία Παπακώστα έχει τη διάφανη φωτογένεια που λατρεύει η οθόνη. Μια σύντομη ματιά σε μια γνώριμη σχέση αποτυπώνεται με τη μελαγχολία μιας άνοιξης και την αδεξιότητα της εφηβείας (ακόμα και των ενήλικων ανθρώπων). Μας άρεσε το «Deathcar» του Βακαλιού γιατί είχε την τόλμη ν' απογειωθεί. Στη φετινή του «προσγείωση» δείχνει τη γλυκύτητα, την αμεσότητά του. Ανυπομονούμε για την ταινία όπου θα συνδυάσει και τα δυο.
flix.gr

Διαβάζοντας τον τίτλο, μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι πρόκειται για μια προσταγή. Ή έστω παράκληση. Με το που θα δει το φιλμ του Ανδρέα Βακαλιού, θα αντιληφθεί από νωρίς ότι πρόκειται για το όνομα της κοπέλας που επισκέπτεται τον βαριά άρρωστο πατέρα της στο νοσοκομείο. Ένα όνομα πολωνέζικο, μια που η μαμά της είναι από εκεί. “Μίλα” σημαίνει αγαπημένη. Όμως, πού βρίσκεται ακριβώς η αγάπη; Κάπου ανάμεσα στον μπαμπά και στην κόρη, στην κόρη και στη μάνα (που επικοινωνεί μόνο μέσω τηλεφώνου στη διάρκεια της ταινίας), στη μάνα και στον πατέρα; Κάπου ανάμεσά τους, αλλά πού; Στις σχέσεις οργής, αδιαφορίας, συμβιβασμού, ανοχής και ελλειπούς αντοχής του καθενός από αυτό το τρίο των δύο που εμφανίζονται στο φακό (εξαιρετικός ο Πυρπασόπουλος, “γράφει” υπέροχα στην κάμερα από το πρώτο της δευτερόλεπτο η Ευθαλία Παπακώστα) και της μίας που μετέχει εξ αποστάσεως στο παιχνίδι των φανερών ή κρυφών λυγμών, των αληθινών ή ψεύτικων εξομολογήσεων. Τώρα μόνο, που δεν υπάρχει καθώς φαίνεται γυρισμός, ο πατέρας φωνάζει. Πάντα ανάμεσα σε προσταγή και παράκληση: “Μίλα”! Ο Βακαλιός, που μας χάρισε το έξοχο “Death car” το 2018, τολμά να αλλάξει απολύτως γραφή. Εγκαταλείπει την ταχύτητα του αυτοκινήτου και… κινείται ισορροπώντας πάνω σε ένα skateboard. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι μπορεί να το κάνει!
Δημοσθένης Ξιφιλινός
cinedogs.gr

Πολύ δυνατό φιλμ, για τη γλυκόπικρη σχέση ενός κοριτσιού (πραγματική αποκάλυψη η Ευθαλία Παπακώστα) με τον πατέρα της (Γιώργος Πυρπασόπουλος) ο οποίος είναι βαριά άρρωστος. Έχουν να βρεθούν χρόνια κι εμείς παρακολουθούμε μέσα από εξαιρετική κινηματογράφηση και φυσικό φωτισμό μια στιγμή που θα αλλάξει το υπόλοιπο των ζωών τους. Ο Βακαλιός -που κι η περσινή του ταινία Deathcar ήταν απ’ τις αγαπημένες μου, χωρίς να έχει απολύτως καμία σχέση με την φετινή- κινείται ανάμεσα στα κινηματογραφικά είδη με μεγάλη άνεση και είναι προφανέστατα έτοιμος για το επόμενο μεγάλο βήμα, όποιο κι αν επιλέξει να είναι αυτό.
Άρης Δημοκίδης
lifo.gr

Βραβευμένο από ΕΚΚ, ΟΚΛΕ, ΠΕΚΚ και GSC, το δεκαπεντάλεπτο «Μίλα», του Ανδρέα Βακαλιού, με διττής σημασίας τίτλο –όνομα της πρωταγωνίστριας και προστακτική του μιλώ– περιλαμβάνεται ανάμεσα στην πλειάδα φετινών ταινιών με στενάχωρες θεματικές, σχετικά με την ασθένεια γονιών. Μετά το εξαιρετικό περσινό «Deathcar», ο Βακαλιός ξεδιπλώνει πετυχημένα την τραυματική σχέση ενός άρρωστου πατέρα με την νεαρή κόρη του. Σκηνοθετικός ρεαλισμός αλά Νταρντέν, με κάμερα που ακολουθεί την νεαρή πρωταγωνίστρια, πλάνα λουσμένα στο φως του ήλιου, που αναδεικνύουν τα νιάτα της 20χρονης μακρυμαλλούσας, αλλά και σεναριακά επεξεργασμένους χαρακτήρες που αποκτούν υπαρξιακό βάρος, τη μέρα που η κόρη αποφασίζει να επισκεφτεί τον πατέρα της στο νοσοκομείο, σε μια συνάντηση που επαναπροσδιορίζει τη σχεδόν ανύπαρκτη σχέση τους, μπρος στην προοπτική του θανάτου.
Ιφιγένεια Καλαντζή
edromos.gr

Η Ευθαλία Παπακώστα ένωσε το εύθραυστο με το δυνατό, σαν να είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, στο «Μίλα» του Ανδρέα Βακαλιού [...]
Λήδα Γαλανού
efsyn.gr

Κριτικές για το μικρού μήκους θρίλερ, Deathcar

Ο Ανδρέας Βακαλιός σκηνοθετεί υπέροχα ένα φιλμ που ταλαντεύεται αιώνια ανάμεσα στο road movie και το θρίλερ, παρότι ξέρεις την κατάληξη από τον τίτλο του ακόμα. Ή μάλλον πριν ακόμα πέσει αυτός, όταν βλέπεις το πρώτο κάδρο. Κατακόκκινο, με τις φιγούρες των νέων να διαγράφονται σιγά – σιγά και μετά βίας. Κόκκινο είναι και το αμάξι τους, κόκκινες γίνονται σταδιακά οι ενδείξεις στο καντράν του αυτοκινήτου, κόκκινα τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα φανάρια που περνούν, κόκκινα και μερικά από τα χαπάκια που παίρνουν, κόκκινα γίνονται τα μάτια τους από το ξενύχτι -και όχι μόνο. Στο κόκκινο ζει κανείς αυτή την ηλικία, την ένταση της εφηβείας. Κόκκινο είναι και το αίμα που κυλά στις φλέβες, αυτό που είχε ήδη πλημμυρίσει την οθόνη από το ξεκίνημα και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει ακόμα. Αυτό που κερδίζει, όμως, ολοκληρωτικά το στοίχημα για τον δημιουργό μιας από τις πιο εντυπωσιακές ταινίες που απολαύσαμε εδώ, είναι η φυσικότητα των διαλόγων, η υπερκινητικότητα των… καθισμένων μέσα στους τέσσερις τροχούς παιδιών, η επικοινωνία εν ζωή και μετά το θάνατο της μίας ηρωίδας με τον πατέρα της. Σε ένα πλάνο γεμάτο μνήμες Βιτόριο Ντε Σίκα από το “Θαύμα στο Μιλάνο” και Εμίρ Κουστουρίτσα από τον “Καιρό των τσιγγάνων”, το όχημα του θανάτου ίπταται πάνω από τη θάλασσα, από την πόλη, τη γη. Νεορεαλιστικό και μαγικό φινάλε, ενός μικρού διαμαντιού…
Δημοσθένης Ξιφιλίνος
cinedogs.gr

Σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα, ένα παιδί οδηγά μεθυσμένο, ένα φλερτάρει, ένα τσακώνεται, ένα παθαίνει κρίση. Άσκηση έντασης σε μια από τις υποτιμημένες ταινίες του προγράμματος, γεμάτη χρώματα, βλέμματα και μια αύρα τρόμου πάνω από κάθε cut, από τους γκασπαρνοενικούς τίτλους αρχής ως το απρόσμενα ποιητικό φινάλε-ρίσκο που παραμένει μια από τις αγαπημένες μου στιγμές όλων των ταινιών.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
oneman.gr

Μια παρέα αγοριών και κοριτσιών βρίσκονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει στην παραλιακή. Τα φανάρια μοιάζουν με πρόκληση, τα ναρκωτικά με το μόνο συνοδηγό, η πτώση τελικός προορισμός. Με μια αυτοπεποίθηση που σε παρασύρει, ο Ανδρέας Βακαλιός δοκιμάζει και δοκιμάζεται σε μια κούρσα ποτισμένη με το άρωμα της εφηβείας και στρωμένη πάνω στο φλερτ με τον θάνατο, πατώντας γκάζι εκεί όπου χρειάζεται και σταματώντας το χρόνο όταν θέλει να κοιτάξει για λίγο κατάματα την αλήθεια. Παίζοντας με το προφανές και τη γνώριμη «εικονογραφία» μιας άγριας νύχτας με ναρκωτικά και... συμπάθεια, βρίσκει ευτυχώς το χώρο για να ντύσει το «μελόδραμά» του με το «Vissi D' Arte» του Πουτσίνι από την «Τόσκα» και να το ολοκληρώσει με ένα τολμηρό, ονειρικό και (επιτέλους) αστείο φινάλε που «ανεβάζει» την ταχύτητα στις σωστές στροφές μιας ανανεωτικής φρέσκιας ματιάς πάνω στο ίδιο θέμα.
Μανώλης Κρανάκης
flix.gr

Μια παρέα τρέχει με το αμάξι σε μια ψυχεδελική κούρσα να προλάβει να περάσει με πράσινο απ’ όλα τα φανάρια της παραλιακής, και στο τέλος πετάει σε μια απ’ τις πιο ωραίες σκηνές του Φεστιβάλ. Ενώ δεν είχα πάρει ναρκωτικά, η ταινία με έκανε να νιώσω σα να πήρα, με αποτέλεσμα να μη θυμάμαι και πολλά. Όμως εντυπωσιάστηκα απ’ τα πάντα της και τώρα θέλω να δω τα άπαντα του σκηνοθέτη.
Άρης Δημοκίδης
lifo.gr